Ik heb geen zin in opdracht iets te schrijven!
Ik wil geen woord van dit gedicht verzinnen.
Ik wil zo heel dicht bij mezelf nu blijven –
gedichten zijn gedachten hier van binnen.

En waarom zou ik leugenloon gaan innen?
Ik liet me door het volk tot waanzin drijven.
Laat anderen de wol der woorden spinnen –
want later zal slechts ’t ware woord beklijven.

Hoewel… voor ’n beetje roem wil ik wel rijmen.
Ik dien de sceptici graag van repliek
En tracht de scherven weer aaneen te lijmen.
Ik toon mijn achtertong aan het publiek,

hoewel dit met mijn eer niet is te rijmen –
want wat ik voel is “vrouw” maar niet publiek.

Grijze fabriekshallen doen groeien het verlangen.

Fabrieken herbergen mateloze ambitie.

Industrieterreinen scheppen schoonheids-

Verlangen. Kleur en vorm.

Dit is de werkvloer; dit is een blauw domein

Van overalls en staal. Geen vrouwen –

Vrouwen, naakte posters aan de muur.

Het leven is vlakker hier.

De radio golft van groots verlangen.

Muziek schreeuwt van eeuwige liefde.

Wij zingen mee.

Veel hebben de mensen niet.

Veracht ze niet, beklaag ze niet.

Dit is hun leven.

Troost schenkt de koffieautomaat.

De korte pauzes zijn verlossing.

Men wacht nu op een kleine hemel. De bel

Van de bevrijding klinkt: ‘t is weekend.